បេះដូងពីរឆ្លងពីចម្ងាយ
សុខា និង លីណា ឆ្លងផ្លូវដំបូង ពេលកំពុងសិក្សានៅបរទេស។ ការសន្ទនារបស់ពួកគេបានចាប់ផ្តើមលើការទទួលទានអាហាររួមគ្នានៅក្នុងអាហារដ្ឋានរបស់សិស្ស និងវគ្គសិក្សាពេលយប់ ប៉ុន្តែប៉ុន្មានខែបានកន្លងផុតទៅ មិត្តភាពបានរីកដុះដាលទៅជាស្នេហា។ សូម្បីតែនៅពេលដែលជីវិតបានទាញពួកគេទៅទីក្រុងផ្សេងៗក៏ដោយ ក៏ពួកគេបានរក្សាចំណងមិត្តភាពរបស់ពួកគេជាមួយការហៅទូរសព្ទប្រចាំថ្ងៃ និងសំបុត្រដែលសរសេរដោយដៃ។
ដល់ពេលរៀបការ អ្នកទាំងពីរបានយល់ស្របថា ទោះធ្វើដំណើរទៅឆ្ងាយប៉ុណ្ណាក៏ពួកគេចង់មកស្រុកខ្មែរដើម្បីអបអរសាទរស្នេហាជាមួយក្រុមគ្រួសារដែរ។ នៅថ្ងៃរៀបការរបស់ពួកគេ Lina បានបញ្ចេញពន្លឺភ្លុកដំរី និងរ៉ូបកូនក្រមុំពណ៌ប៊ឺហ្គូឌី ដែលជានិមិត្តរូបនៃភាពបរិសុទ្ធ និងការលះបង់ដ៏អស់កល្បជានិច្ច។ សុខា ដែលស្លៀកពាក់សូត្របែបបុរាណ មើលមកនាងហាក់ដូចជាចម្លើយចំពោះរាល់ការអធិស្ឋាន។
អាពាហ៍ពិពាហ៍របស់ពួកគេគឺជាការលាយបញ្ចូលគ្នានៃភាពស្រស់ស្អាតបែបទំនើប និងប្រពៃណីខ្មែរ។ ចាប់ពីពិធីចងដៃដ៏ពិសិដ្ឋ រហូតដល់របាំជូនពរដ៏រីករាយ ពិធីនីមួយៗបាននិយាយអំពីការរួបរួម ភាពចម្រុងចម្រើន និងភាពសុខដុមពេញមួយជីវិត។ ជុំវិញមនុស្សជាទីស្រឡាញ់ សុខា និងលីណាបានបង្ហាញថាចម្ងាយអាចសាកល្បងស្នេហា ប៉ុន្តែវាក៏ពង្រឹងវាដែរ។
រឿងរបស់ពួកគេគឺជាការរំលឹកថា មិនថាជីវិតនាំអ្នកទៅទីណាទេ ស្នេហាតែងតែនាំអ្នកទៅផ្ទះ។
